Gryzonie w miastach nie mają dobrej opinii i kojarzą się najczęściej ze szkodnikami, takimi jak myszy i szczury. Wyjątek stanowi wiewiórka pospolita, uważana za zwierzę sympatyczne i nieszkodliwe. Wiewiórki są mile widziane w miejskich parkach i przydomowych ogrodach, oraz często dokarmiane przez mieszkańców.
Ssaki te żyją na drzewach i tylko okazjonalnie schodzą na ziemię. Ich miejscem odpoczynku, snu i rozrodu są dziuple drzew liściastych. Przy braku dostępnych dziupli wiewiórki mogą zajmować gniazda zbudowane przez ptaki, lub budować własne w koronach drzew. Dziuple są jednak niezastąpione w okresie zimowym.
Wiewiórki nie zapadają w hibernację, lecz są aktywne przez cały okres chłodów, podczas którego korzystają z zapasów pożywienia zgromadzonych jesienią. Ograniczają wtedy wychodzenie z kryjówki i są mniej widoczne niż w miesiącach letnich. Na obszarach gdzie miejsc gniazdowych jest niewiele można im pomóc wieszając specjalne budki dla wiewiórek, które są chętnie przez nie zasiedlane. Dodatkowo gryzonie te można w okolicy skrzynek dokarmiać orzechami, nasionami i owocami, co może zachęcić je do osiedlenia się w okolicy.
Wiewiórka po ciąży trwającej prawie 40 dni, na wiosnę wydaje na świat od 3 do 7 młodych. Małe są uzależnione od opieki matki i nie opuszczają gniazda. Dopiero po miesiącu otwierają oczy, a samodzielne życie zaczynają w wieku około 10 tygodni. Dojrzałość płciową osiągają w kolejnym roku, wtedy też same przystępują do rozrodu. Samica może w ciągu jednego sezonu wydać na świat do trzech miotów. Wiewiórki są samotnikami, a w pary łączą się tylko na okres rozrodu. Potomstwem opiekuje się samica.
Autor: mgr Krzysztof Dudek
Instytut Zoologii UP w Poznaniu
